In National Geographic (juni 2018) een artikel over papegaaien getiteld ‘Lorre is lief’.

De subtitel van dit artikel luidt:
Papegaaien zijn net zo slim als een peuter. Ze zingen, dansen, praten en stelen ons hart. Maar die populariteit kan ze fataal worden.
Hoewel hiermee geen onwaarheden worden aangeduid is toch de ‘toon’ alweer behoorlijk gezet. De nadruk ligt dan ook weer tamelijk nadrukkelijk op het roven van vogels uit de natuur ten behoeve van de huiskamermarkt.
Wat echter opvalt is dat er duidelijk minder aandacht wordt besteed aan habitatverlies, ontbossing en zelfs geheel geen aandacht wordt besteed aan de wijze waarop papegaaien soms op verontrustende schaal worden bestreden in het kader van landbouwschadepreventie, dan wel de jacht voor consumptie.
Over de blauwkeelara wordt gesteld dat deze soort afhankelijk is van een enkele palmboom. Dit is simpelweg onjuist.
Op dezelfde pagina zou de suggestie kunnen ontstaan dat de turquoisineparkiet begin 20ste eeuw bijna uitgestorven was als gevolg van vangsten voor export. Dit had echter voornamelijk te maken met grootschalige verandering in habitat, o.a. overbegrazing door vee en tal van andere ingevoerde exoten. Bovendien gedijt deze soort uitstekend in avicultuur, waardoor een relatief lage financiële betekenis. Hierdoor is wildvang van deze soort weinig interessant.

Bij de grijze roodstaart nog een kleine verwijzing naar ‘Alex’. Dit betreft de wereldberoemde grijze van de Amerikaanse wetenschapper Irene Pepperberg. Het onderzoek van Pepperberg bracht absoluut baanbrekende resultaten, waarmee zij en haar papegaai ‘Alex’ wereldberoemd werden. Waar ik echter zelden iemand over hoor is de ronduit belabberde conditie waar deze ‘Alex’ doorgaans in verkeerde. Wat zag die vogel er vaak slecht uit zeg, meer dan gênant en bepaald geen reclame voor vogels in avicultuur! Hoewel ‘Alex’ theoretisch gezien nog wel een paar jaar te leven had, kwam het nieuws (inmiddels ook al weer een paar jaar geleden) dat de vogel dood was gegaan dan ook niet echt als een verrassing. Waarvan akte.

Dan nog een opmerkelijk tegenstelling die ik in het artikel vond:
Citaat: ‘Van de ruwweg 350 papegaaiensoorten staan er slechts vier niet op de lijst van CITES’. Dit klopt inhoudelijk heel aardig, maar dan volgt verderop in het artikel de inhoudelijk niet zo goed bijpassende zin: ‘Op bijna alle continenten komen honderden papegaaisoorten voor, die ik het wild nog goed gedijen.’ Maak van die honderden maar gerust tientallen.

Conclusie: een leuk artikel, beetje slordig dat een paar details niet helemaal correct zijn, maar het is vooral jammer dat het artikel een te eenzijdig beeld geeft over de potentieel fatale populariteit van papegaaien. Het bijbehorende fotomateriaal daarentegen is, zoals we dat van NG kennen en derhalve ook mogen verwachten, van een hoge kwaliteit.