Leuk Peter! Echte fans!
Vanuit projecten in Zuid-Amerika weten we dat het onderleggen/wisselen van jongen weinig tot geen problemen opleveren. In de broedperiode zit de pop bijna voortdurend op het nest. In de periode dat de jongen in hun groeispurt zitten zijn beide ouders zo nu en dan van het nest om te foerageren. Op dit moment een wisseltruc uitvoeren geeft de ouders minder stress. Daarbij zijn bevruchte eieren erg kwetsbaar.
De Ara’s worden het gehele jaar bijgevoerd. Van half augustus tot begin december is er echter zo veel aanbod van natuurlijke voedselbronnen dat de ara’s hooguit 1 maal per 2 weken op het thuishonk komen snacken. Januari en februari waren ze echt afhankelijk van bijvoeding. In het broedseizoen vinden ze veel voedsel zelf maar zijn de ara’s ook lui en komen ze vaak aanvliegen voor bijvoeding. Wel kregen we het idee dat er voor de jongen speciale dingen werden gezocht. Zou goed zijn hier meer over te weten te komen.
Nou we hebben gevonden dat ze ook klei voeren aan hun jongen. Maar die klei uit een andere bron halen dan in Zuid Amerika het geval is. Namelijk uit de vorken van bomen. Dit soort observaties bestaan niet uit het wild maar zou een goeie verklaring zijn voor de het gebruik van klei in gebieden waar geen clay-licks zijn. De conclusie dat ze het alleen gebruiken als voedsel giftig is wordt door ons niet gestaafd. Ook eten ze net als in Zuid Amerika veel dood hout. Het is nog een mysterie waarom. Maar ook dat werd aan de jongen gevoerd.
Nee het is inderdaad niet de eerste keer dat iets dergelijks gebeurt. (We hebben goede contacten met een populatie in Cumbria, Engeland) Wel zijn deze ara’s meer aangepast aan een vreemde ecologie dan al die andere gevallen. Ze hebben in 30 jaar inderdaad een flink cumulatief geheugen opgebouwd over hun omgeving.
Groet,
Roelant
www.araproject.nl