Niltava, ik bedoel daarmee dat wij als mensen alles en dus ook diersoorten in een bepaald kastje steken en dat we geleerd hebben dat het zo hoort. Paradoxaal genoeg, gebeurt er door de mens onachtzame inbreng van soorten in een habitat waar ze niet thuishoren. De natuur is dynamisch en doet wat ze doet en wat kan je daar als mens in nazorg nog aan doen?
In de 19 en begin 20ste eeuw zijn katten, kamelen, paarden, konijnen in Australië in het wild terechtgekomen en dat is dus een ramp gebleken voor de authentieke Australische fauna. Er zijn nu kilometerslange draadhekken gezet om territoria katvrij te maken ...brombies (wilde paarden) worden vanuit de lucht geschoten en niet gerecupereerd...
Menselijke inbreng maar de mens probeert dat dan te corrigeren.
Maar je kan het niet allemaal tegen houden en wat we proberen tegen te houden heeft hier misschien wel ooit stand gehouden in één of ander prehistorisch tijdperk... dus waar ga je dan de grens trekken?
Momenteel geldt op Europees vlak om inheemse flora en fauna te ondersteunen en invloed van uitheemse soorten te weren.
Dat is het denkkastje waarin iedereen zijn gedachten kan ventileren.
Dat is het denkkastje van de natuur niet. Die heeft alle tijd en is niet tijdsgebonden en houdt zich bezig met een dynamiek waar we nog heel weinig over (willen) weten.
Adaptatie voltrekt zich vaak ongezien. Pak nu de van oorsprong Chinese vlinderboom... ik zie hem tussen de stenen van de huizen en de stoep groeien. Niemand die er tegen ten strijde trekt want hij trekt onze tanende populatie vlinders aan en wordt zelfs voor dat doel aangehaald als oké. Hier is 'adaptatie' zeker ook gelinkt aan 'acceptatie'.
Pak het konijn...kwam niet voor in onze contreien tot de Romeinen kwamen. Wie kijkt er nu nog op van dat konijn?
Dat Chinees hertje met de 'slagtanden' is in de UK zelfs aangenomen als inheems beschermd dier!
En wie weet worden na verloop van tijd ook de halsbanden tot het patrimonium gerekend.
't Is snel voor een mensenleven maar enkele generaties verder wordt het hele gedoe al relatiever bekeken.
Dat is dus wat ik bedoel dat onze wel bepaalde kijk op plaatselijke fauna in feite vrij snel achterhaald kan worden door de dynamiek van de natuur zelf.
Zeer concreet : mijn achterburen hebben ook een vijver en sinds kort zo'n brulpad die eigenlijk in Australië thuishoort.
Ze slagen er niet van hem te vangen.
Deze morgen vroeg kon ik hem horen en het lijkt me een groot beest te zijn.
Ik heb mijn buurvrouw de raad gegeven om het dier als ze het kan vangen, in te laten slapen.
Zij vermeldde dat ze hem ergens in een publieke vijver zou vrijlaten.
Voilà, dat zegt toch alles. Wij, als mens, zijn eigenlijk een grote katalysator in de natuur.
Het woord 'katalysator' is misschien te positief, misschien eerder kiezen voor het woord 'destabilisator'.
Als je nu heel die redenering volgt, dan kom je dus mogelijk ook tot de gedachte dat de generaties vogelsoorten courant gekweekt in volières vroeg of laat hun draai vinden in de natuur waar de volière zich bevindt en het dus goed gaan doen in die natuur die hun originele natuurlijke habitat niet is.
In die zin zal het arsenaal fauna dat academisch beschouwd wordt als inheems de volgende dertig jaar niet meer overeenkomen met wat er in die 'plaatselijke' natuur rondvliegt.
Wij houden ons graag aan 'zwart op wit' maar de natuur heeft daar geen oren naar. Die houdt dus geen rekening met onze eindeloze richtlijnen en lijstjes van soorten met of zonder Latijnse benamingen.
Pak nu een rampenscenario voor een film waarbij de menselijke bevolking wegvalt en sommige dieren in dierentuinen los gaan lopen, vliegen of kruipen.
Na tien jaar of zo gaat er zich een evenwicht vormen. Een fundamentele regel moet dan wel vervuld worden : elk dier moet een voortplantigsrestrictie hebben: het zij een predator, hetzij een langdurig, karig of moeizaam voortplantingssysteem. Er zal dan een grove borstel door de diversiteit aan soorten gaan maar die grove borstel hebben we al en die is full-time bezig. Wij dus.
Zelfs in zo'n rampenscenario komt dat allemaal terug in evenwicht.
Dit is misschien off-topic, maar dan weer niet helemaal want als vogelhouders hebben wij toch een enorm arsenaal aan uitheemse vogelsoorten.
Als zij zich in volière-toestand gemakkelijker voort planten mettertijd, dan is de volgende stap gezet.
En waarom ze zich gemakkelijker voort planten in gevangenschap : adaptatie = factoren die we niet kennen maar wel kunnen vermoeden of kunnen stellen.
Eén van de meest opvallende situaties van vogels die zich aanpassen in de vogelhouderij is toch wel het paren met een andere soort vogel met als gevolg hybriden die steriel zijn. Zo dynamisch is de natuur dus.
Je kan het dus zien als een kweekresultaat voor TT, je kan het ook zien als een verziekte situatie en je kan het dus ook zien als een basiregel in de natuur die net nog mogelijk is: voortplanting.
En misschien 40 generaties verder gaat er ooit een kanarie en een groenvink een jong krijgen dat niet steriel is...
Ik hoop dat ik het duidelijk heb uitgelegd. Misschien heb ik het wel ingewikkelder gemaakt
Sorry dan.
Christine
Darwinistische adaptatie zal daar zeker een grote rol in spelen.
Dat bedoelde ik dus.
2009-05-21
-
01:59:29 
Peter
;